KOŁBACZ

makieta kościoła klasztornego

Na terenie Pomorza Zachodniego, w okresie do XII do XIV wieku, powstały cztery męskie klasztory cysterskie: w Kołbaczu, Bukowie Morskim, Bierzwniku i Mironicach oraz siedem konwentów żeńskich: w Szczecinie, Marianowie, Koszalinie, Wolinie, Cedyni, Reczu i Pełczycach. Opactwo w Kołbaczu zostało założone w 1173 r., a jego fundatorem był kasztelan szczeciński Warcisław Świętoborzyc, który sprowadził zakonników z duńskiego Esrom.

W dokumencie fundacyjnym Warcisława, potwierdzonym później przez Bogusława I, jako zalązek Kołbacza wymienia się sam Kołbacz oraz Rekowo, Reptowo, Strugę, Sosnówko i Dąbie. Opactwo w Kołbaczu miało być nie tylko ośrodkiem wiary chrześcijańskiej, ale także postępowej wiedzy rolniczej, z której - mający opinię wspaniałych gospodarzy - słynęli cystersi.

Do dziś w Kołbaczu wznosi się monumentalny kościół oraz pozostałości dawnych zabudowań klasztornych: skrzydło konwersów i Dom Opata. W pobliżu stoi też gotycka stodoła i baszta obronna.

wnętrze spichlerza

W XVII w. kompleks nawowy kościoła przebudowany został na spichlerz (zdjęcie u góry z prawej strony). Funkcją liturgiczną pełni natomiast transept kościoła. Obecnie obiekt ten jest jednym z najważniejszych pomników architektury XII wieku w strefie nadbałtyckiej. Jest szczególnym przykładem wprowadzanych stopniowo nowinek stylistycznych i technicznych, będąc według historyków sztuki i architektury, typowym obiektem, w którym widoczne jest przechodzenie od romanizmu do gotyku.