DWOREK MYŚLIWSKI KSIĄŻĄT POMORSKICH
w SZCZECINIE-DĄBIU

dworek przed remontem (1973 r.)

Renesansowy dworek myśliwski książąt pomorskich to jeden z niewielu zachowanych zabytków Dąbia, które przez wieki było samodzielnym miastem, z własnym herbem i burmistrzem.

Dąbski dworek powstał w pierwszej połowie XVI wieku jako gotycki zameczek wzniesiony przez opatów klasztoru cysterskiego w Kołbaczu. Po reformacji budynek przejęli na własność książęta pomorscy; zameczek stał się wówczas siedzibą Barnima I, który rezydował tu w okresie zatragów ze szczecińskimi mieszczanami.

W 1592 roku budynek został zniszczony w czasie ogromnego pożaru miasta. Na jego miejscu, w poczatku XVII wieku, postawiono dwór renesansowy, przypuszczalnie na zlecenie księcia Filipa II. Dworek przeznaczono na książęcą rezydencję myśliwską; książęta szczecińscy chetnie bowiem polowali w Puszczach Goleniowskiej i Bukowej.

Po śmierci księcia Bogusława XIV - ostatniego panującego Gryfity - dworek przejęła gmina ewangelicka, przeznaczając go na dom dla wdów po pastorach. Ze względów funkcjonalnych dokonano - w XVIII i XIX w. - przebudów, wprowadzając nowy podział wnętrza obiektu, zmianę otworów okiennych i dodanie drugiego wejścia.

stan obecny

W 1934 r. przeprowadzono generalny remont budynku, połączony z przywróceniem dawnego wyglądu. Odnowiony obiekt przeznaczono na dom opieki nad matką i dzieckiem, a wczęsci zlokalizowano pomieszczenia dla konfirmantów. W 1940 r. w części piwnicy zbudowano schron przeciwlotniczy. Dworek przetrwał II wojnę swiatową w nienaruszonym stanie, ale powojenni użytkownicy (budynek stał się domem mieszkalnym) mocno go zdewastowali.

Od 1955 do 1972 roku prowadzono starania i prace dokumentacyjne związane z restauracją obiektu. Prace remontowe prowadzono w latach 1972-1975. Po zakończeniu odbudowy w dworku umiejscowiono filię Biblioteki Publicznej.

opracowanie: Katarzyna Piasecka