wróć do poprzedniej strony
Książę Ernest Bogusław de Croy (1620-1684)
Jedyny syn Anny Gryfitki (1590–1660) i lotaryńskiego księcia Ernesta Croy i Aerschot, generała w służbie cesarskiej, który zmarł w niespełna dwa miesiące po narodzeniu syna. Wnuk Bogusława XIII. Po śmierci swego wuja Bogusława XIV, jedyny ostatni męski potomek rodu Gryfitów (po kądzieli). W wieku dwóch lat powrócił z matką na Pomorze. Wychowywał się na szczecińskim dworze Bogusława XIV i na zamku w Słupsku, który Anna otrzymała po powrocie jako swą siedzibę. W 1637 r. tytularny biskup kamieński (jako spadkobierca dynastii Gryfitów). Po upadku Księstwa Pomorskiego zrzekł się tej godności na rzecz elektora brandenburskiego Fryderyka Wilhelma, w którego służbie pozostawał do końca życia. Od 1665 r. namiestnik Pomorza Środkowego i księstwa kamieńskiego (czyli brandenburskiej części Pomorza) z rezydencją w Golczewie, od 1670 – namiestnik generalny Prus Książęcych z rezydencją w Królewcu.
Po śmierci wdowy po Bogusławie XIV – Elżbiety oraz matki, Anny Gryfitki spadkobierca ruchomego majątku i cennych pamiątek rodu, które rozdysponował zapisem testamentowym pomiędzy sukcesorów Księstwa Pomorskiego, brandenburskich Hohenzollernów (m.in. miecz Bogusława X, kabinet pomorski Filipa II, Księga Wizerunków) i założony przez Gryfitów uniwersytet w Greifswaldzie (Opona Croya, klejnoty, które stały się insygniami rektorskimi uczelni: medalion portretowy z wizerunkiem Ernesta Croy i Anny Gryfitki oraz pierścień Bogusława XIV). W latach 70. i 80. XVII w. ufundował dla katedry kamieńskiej wspaniałe organy, ambonę, ozdobne kraty i bogate dzieła złotnicze. Był też fundatorem epitafium matki i własnego nagrobka w słupskim kościele św. Jacka. We wszystkich tych dziełach silnie akcentowana jest chwała dynastii Gryfitów.
Zmarł bezpotomnie w Królewcu. Pochowany, zgodnie z własnym życzeniem, w kościele zamkowym św. Jacka w Słupsku, obok matki.
