wróć do poprzedniej strony
Ceremonie i rytuały towarzyszące umieraniu Gryfitów, a potem ich pogrzebom formowały się pod wpływem chrześcijaństwa i obyczajów panujących na innych dworach europejskich. Przyjęcie luteranizmu w Księstwie Pomorskim w 1534 roku wpłynęło w istotnym zakresie na przebieg uroczystości żałobnych, modyfikując przede wszystkim ich część ściśle religijną: obrzędy katolickie, takie jak msza, modlitwa za zmarłego, zostały zastąpione czytaniami z Biblii oraz luterańskim kazaniem pogrzebowym.
Na ceremoniał pogrzebowy Gryfitów składało się wiele elementów tworzących razem rytuał godny dynastii o kilkusetletniej tradycji, od pierwszych czynności przy ciele zmarłego, poprzez wystawienie zwłok ubranych w książęce szaty na katafalku w miejscu zgonu (bed of state, lit d’honeur), złożenie do trumny, całodzienne czuwania straży honorowej, uroczystą eksportację dynastów zmarłych poza miejscem pochówku do Szczecina, właściwy pogrzeb z budującą napięcie procesją żałobną do kaplicy zamkowej, uroczystości w jej wnętrzu, złożenie trumny w krypcie, przekazanie insygniów władzy następcy, zniszczenie pieczęci zmarłego, wszystko było starannie zaplanowane i wykonane. Nie szczędzono też środków finansowych na organizację pogrzebu, przyjęcia licznych delegacji zagranicznych, sprawienie szat żałobnych dla przynajmniej części uczestników pogrzebu, uczniów, dworzan.
Póki istniało Księstwo dbano o zachowanie pamięci o zmarłych książętach nie tylko poprzez zawieszone w zamkowym kościele kirysy, chorągwie, czy portrety, ale także poprzez publikację kazań i mów pogrzebowych (orationes funebre). Literackie wspomnienia, treny, epicedia publikowali pastorzy, profesorowie Pedagogium i Uniwersytetu greifswaldzkiego. Sposobem upamiętnienia zmarłych członków rodu Gryfitów były specjalnie wybijane monety pamiątkowe, być może rozdawane uczestnikom pogrzebu.
Ceremonie pogrzebowe Gryfitów nawiązujące do obrzędów funeralnych znanych na innych europejskich dworach są świadectwem wspólnoty kulturowej i kontaktów dynastycznych, zaś w zakresie ideologii władzy poświadczają żywą w Księstwie ideę dignitas non moritur.
Póki istniało Księstwo dbano o zachowanie pamięci o zmarłych książętach nie tylko poprzez zawieszone w zamkowym kościele kirysy, chorągwie, czy portrety, ale także poprzez publikację kazań i mów pogrzebowych (orationes funebre). Literackie wspomnienia, treny, epicedia publikowali pastorzy, profesorowie Pedagogium i Uniwersytetu greifswaldzkiego. Sposobem upamiętnienia zmarłych członków rodu Gryfitów były specjalnie wybijane monety pamiątkowe, być może rozdawane uczestnikom pogrzebu.
Ceremonie pogrzebowe Gryfitów nawiązujące do obrzędów funeralnych znanych na innych europejskich dworach są świadectwem wspólnoty kulturowej i kontaktów dynastycznych, zaś w zakresie ideologii władzy poświadczają żywą w Księstwie ideę dignitas non moritur.
