wróć do poprzedniej strony
Książę Barnim IX (XI) (1501–1573)
Młodszy syn Bogusława X i Anny Jagiellonki, brat Jerzego I, z którym współrządził od 1423 r do jego śmierci (1341 r.). W 1532 r. doprowadził do podziału księstwa na część szczecińską, gdzie objął rządy i wołogoską, gdzie panował syn Jerzego I – Filip I. Obaj książęta, jako zwolennicy religii reformowanej, doprowadzili na sejmie w Trzebiatowie w 1534 r. do przyjęcia luteranizmu jako religii panującej w księstwie. Przejęcie majątków kościelnych i sekularyzacja klasztorów pozwoliły książętom rozwinąć działalność mecenasowską. Barnim IX (XI) należał do wybitnych mecenasów kultury wśród Gryfitów. Rozbudował zamek szczeciński, nadając mu gotycko-renesansowy charakter stylowy i okazałość głównej siedziby książęcej (skrzydło południowe). Wśród licznych fundacji księcia są przedsięwzięcia odnoszące się wprost do historii dynastii Gryfitów. Najważniejsze z nich to dzieło Kronika Pomorza Tomasza Kantzowa oraz płyta kommemoratywna poświęcona wielkiemu poprzednikowi i imiennikowi księcia Barnimowi III z 1543 r., (pierwotnie w kościele św. Jakuba w Szczecinie, dziś skrzydło północne szczecińskiego zamku).
W 1569 r., wobec braku męskiego potomka, książę abdykował na rzecz swego bratanka, syna Filipa I, Jana Fryderyka i osiadł w zamku na Grabowie (dziś w obrębie Szczecina, rejon Wałów Chrobrego, zamek nie istnieje), gdzie zmarł. Pochowany w kościele NMP w Szczecinie, skąd w 1577 r. zwłoki przeniesiono do nowego kościoła zamkowego św. Ottona.
Żona i potomstwo Barnima IX (XI)
Anna brunszwicka (1502-1568), córka Henryka Średniego księcia brunszwicko-luneburskiego i Małgorzaty saskiej. Ślub odbył się w Szczecinie w 1525 r. Małżonkowie przeżyli razem czterdzieści trzy lata i mieli siedmioro dzieci. Jedyny syn Bogusław, zmarł krótko po urodzeniu. Z sześciu córek tylko jedna, Anna (1531-1592) przeżyła swoich rodziców.
