Zenon Kononowicz.
Z galerii wspomnień

do 29.09.2019

Zenon Kononowicz mawiał:

„Malowanie to nie jest lizanie cukru przez szybę, jest to głębokie, wewnętrzne przeżycie tego, co widzi się, a więc impresji własnej i impresji odbieranej z natury”.

Takim właśnie artystą był Kononowicz: niezależnym i bezkompromisowym. Urodził się 1903 r. w Honczarach koło Nowogródka. W 1913 r. rodzice sprzedali majątek i przenieśli się z dziećmi do Lidy. W 1916 r. całą rodzinę repatriowano do Riazania, gdzie Zenon uczęszczał do gimnazjum, jednocześnie ucząc się w tamtejszej Szkole Sztuk Pięknych. Na początku lat dwudziestych wrócił z Rosji do wolnej Polski. W 1923 r. rozpoczął studia w Krakowie w pracowni Felicjana Szczęsnego Kowarskiego i Jana Wojnarowskiego. Profesor Kowarski miał ogromny wpływ na życie i karierę młodego malarza. Wielokrotnie wspierał Konowicza materialnie, by później uczynić go asystentem w pracowni malarstwa monumentalnego. W 1930 Kononowicz przeniósł się za Kowarskim do Warszawy, gdzie ulubiony profesor objął katedrę malarstwa sztalugowego w Szkole Sztuk Pięknych. W tym samym roku, po otrzymaniu stypendium Kononowicz wyjechał do Włoch i Francji. W Paryżu zetknął się z Józefem Pankiewiczem i jego uczniami zrzeszonymi w Komitecie Paryskim. Po powrocie uzyskał dyplom warszawskiej ASP w 1933 r.

Na pierwszej indywidualnej wystawie w Instytucie Propagandy Sztuki w Warszawie w 1934 r. artysta zaprezentował 167 prac, powstałych w czasie pobytu w Zułowie w majątku rodzinnym Piłsudskiego. W latach 1937-1939 wykładał w Lublinie w Wolnej Szkole Malarstwa i Rysunku im. L. Mehofferowej. Na krótko przed wojną wrócił do Warszawy i podjął pracę asystenta Kowarskiego w ASP. Po wojnie pracował jako pedagog w Szczecinie, Nałęczowie i Lublinie. W szczecińskim Liceum Plastycznym pracował wprawdzie krótko, ale nie bez wpływu na rozwój szkoły. Szczecin był dla niego miejscem wyjątkowym. Jego prace cieszyły się tu dużym uznaniem, a on sam względnie dobrymi warunkami materialnymi. W tym okresie twórczości morze stało się jego ulubionym i wielokrotnie wykorzystywanym motywem. W 1950 r. powrócił do Lublina. Stał się mistrzem malarskim, cenionym i niedostępnym. Zenon Kononowicz zmarł 27 listopada 1971 w Kazimierzu Dolnym.