wróć do poprzedniej strony
Książę szczeciński Barnim III Wielki (przed 1304–1368)
Syn Ottona I i Elżbiety holsztyńskiej. Lata młodzieńcze spędził na dworze cesarskim w Pradze, gdzie otrzymał staranne wykształcenie. Od 1320 r. współrządził z ojcem Księstwem Szczecińskim, a po jego śmierci w 1344 r. objął samodzielne rządy. Dążył przede wszystkim do uniezależnienia księstwa od Brandenburgii. W tym celu wielokrotnie zawierał sojusze z Czechami i Polską, zaś w 1331 r. oddał księstwo pod opiekę papieża. W 1348 r. uzyskał od Karola IV Luksemburskiego, późniejszego cesarza, uznanie Księstwa Szczecińskiego za bezpośrednie lenno cesarskie, stając się tym samym księciem Rzeszy. Było to potwierdzenie wcześniejszego dokumentu, który uzyskał wraz z ojcem Ottonem I od cesarza Ludwika IV Bawarskiego w 1338 r. Sojusz z Luksemburczykami znacznie wzmocnił pozycję księstwa.
Rozbudował zamek książęcy w Szczecinie i wzniósł na Wzgórzu Zamkowym kolegiatę pod wezwaniem św. Ottona, przyczyniając się do rozpowszechnienia kultu chrystianizatora Pomorza. Pochowany został w ufundowanym przez siebie kościele św. Ottona na Wzgórzu Zamkowym.
Żona Barnima III
Agnieszka brunszwicka (1318-1371), spokrewniona z cesarskim domemWittelsbachów. Małżeństwo zawarto w 1330 r.
Pochowana w kościele św. Ottona na Wzgórzu Zamkowym, obok księcia.
Potomstwo
Barnim III i Agnieszka mieli czterech synów, z których najstarszy Otto zmarł w dzieciństwie, a trzej kolejni panowali w Księstwie Szczecińskim. Najstarszy Kazimierz III i najmłodszy Bogusław VII zmarli bezpotomnie. Natomiast średni z braci, Świętobor I, miał dwóch synów, dzięki czemu szczecińska gałąź Gryfitów przetrwała jeszcze cztery pokolenia. Ostatnim jej przedstawicielem był Otton III (zmarły w 1464 r.)
