wróć do poprzedniej strony
Budowle na Wzgórzu Zamkowym za czasów panowania księcia Barnima III (poł. XIV w.)
Najstarsze, poświadczone badaniami archeologicznymi, pozostałości książęcych budowli na wzgórzu pochodzą z poł. XIV w. Wówczas w północnej części wzgórza wzniesiono dla władcy – Barnima III dom murowany zwany „Kamiennym Domem” i niewielki kościół zamkowy wraz z murem otaczającym przykościelny cmentarz. Niedługo potem książę nadał kościołowi wezwanie chrystianizatora Pomorza św. Ottona i rozbudował świątynię do form trójnawowej bazyliki z obejściem od wschodu, wieżą od zachodu i kryptą grobową przy obejściu. Wiadomo o bogatym wyposażeniu tej świątyni. Wraz z rozbudową kościoła przystąpiono do wznoszenia po południowej stronie Wzgórza Zamkowego nowej, bardziej okazałej siedziby książęcej zwanej „Dużym Domem”, którą ukończył dopiero książę Barnim XI w połowie XVI w. W ten sposób założenie zamkowe otrzymało reprezentacyjno-sakralny i jednocześnie obronny charakter.
Osobie i zasługom Barnima III, zwanego Wielkim, którego działania zmierzały do podniesienia rangi szczecińskiej siedziby książęcej, poświęcona jest okazała kamienna tablica na ścianie północnego skrzydła zamku (od strony Dużego Dziedzińca). Pozostałości najstarszych budowli zamkowych można zobaczyć w salach skrzydła zachodniego w wykopach przykrytych szklanymi taflami: „Kamiennego Domu” w pomieszczeniu przed Kryptą Książęcą, kościoła – w Sali Księcia Bogusława X, a obwarowań Wzgórza Zamkowego – w Sali Księcia Bogusława X i w Wieży Dzwonów.
