wróć do poprzedniej strony
Książę Jan Fryderyk (1542–1600)
Syn Filipa I i Marii saskiej. Studiował na uniwersytecie w Greifswaldzie. W latach 1565–1567 przebywał na dworze cesarza Maksymiliana II w Wiedniu i brał udział w walkach z Turkami na Węgrzech. Od 1569 r., po abdykacji Barnima IX Starego, panował w Księstwie Szczecińskim. Jan Fryderyk przebudował szczeciński zamek, wznosząc na miejscu rozebranych wcześniejszych budowli renesansowe czteroskrzydłowe założenie pałacowe w stylu włoskim Pierwsza część budowli – skrzydło północne z nowym kościołem zamkowym św. Ottona – powstało w latach 1575–1577 i było gotowe na wesele księcia z Erdmutą brandenburską. Być może fundacji księcia z przeznaczeniem do jednej z sal szczecińskiego zamku jest monumentalnych rozmiarów malowidło przedstawiające genealogię rodu Gryfitów (Genealogia Corneliusa Crommenego, 1598 r.). Przedstawia ono stu pięćdziesięciu siedmiu przedstawicieli dynastii (książąt, ich żony i dzieci), począwszy od legendarnego protoplasty Swantibora po najmłodszą w czasie powstania malowidła latorośl rodu – Annę, córkę Barnima XII.
Jan Fryderyk zmarł w Szczecinie i pochowany został we wzniesionym przez siebie zamkowym kościele św. Ottona.
Żona Jana Fryderyka
Erdmuta brandenburska (1651-1623), córka elektora Jana Jerzego i Sabiny von Zollern, margrabianki na Ansbach. Układ zaręczynowy i małżeński zawarty został w brandenburskim Zechlinie, krótko po objęciu przez Jana Fryderyka rządów w Księstwie Szczecińskim w 1569 r. Narzeczona miała wówczas osiem lat. Ślub odbył się na zamku w Szczecinie w 1577 r. Małżeństwo było bezpotomne.
Erdmuta przeżyła księcia o dwadzieścia trzy lata. Jej rezydencją wdowią był zamek w Słupsku. W kościele zamkowym księżna ufundowała ołtarz o charakterze epitafijnym, z portretami księcia i własnym. Zmarła w Słupsku. Pochowana w kościele zamkowym w Szczecinie.
