wróć do poprzedniej strony
Książe słupski Eryk I Pomorski (1382–1459)
Syn Warcisława VII, księcia słupskiego i Marii meklemburskiej, wnuk Bogusława V. Przez matkę spokrewniony z królową duńską Małgorzatą I, która była siostrą jego babki macierzystej, Ingeborgi. W 1389 r. Królowa Małgorzata, wobec śmierci swego jedynego syna Olafa II, adoptowała Eryka i przeznaczyła go na swego następcę. Odtąd wychowywał się na duńskim dworze w Kopenhadze. Po zjednoczeniu trzech państw skandynawskich (Danii, Szwecji i Norwegii) w wyniku unii kalmarskiej, Eryk pomorski został ich pierwszym władcą (w 1389 r. koronowany na króla Norwegii, w 1396 na króla Danii i Szwecji). Faktycznie współrządził z Małgorzatą aż do jej śmierci w 1412 r. Panował samodzielnie do lat trzydziestych XV w., prowadząc liczne wojny, w tym z księstwem Holsztynu i z Hanzą, których podłożem była walka o polityczną i handlową dominację na Bałtyku. Prowadził politykę faworyzującą Danię względem Szwecji i Norwegii. W sporze polsko-krzyżackim był sojusznikiem króla polskiego Władysława Jagiełły. Mimo oporu stanów trzech skandynawskich królestw, przez wiele lat forsował przekazanie sukcesji swemu kuzynowi, księciu pomorskiemu Bogusławowi IX. Wskutek autorytarnych i awanturniczych rządów został zdetronizowany, najpierw w Szwecji (1435 r.), potem w Danii (1439 r.) i w Norwegii (1442 r.) i wygnany. Osiadł w zamku Visby na wyspie Gotlandii trudniąc się korsarstwem i bezskutecznie usiłując odzyskać władzę. W 1449 r. powrócił na Pomorze i osiadł na zamku w Darłowie. Rzekomo przywiózł ze sobą skarby, które przeszły do legendy. Współrządził księstwem słupskim z Marią, wdową po Bogusławie IX, a po jej śmierci z Erykiem II z linii książąt wołogoskich.
Eryk I był nie tylko jedną z najbarwniejszych postaci w rodzie Gryfitów, ale także najpotężniejszym władcą, jaki wyszedł z tego rodu.
Eryk I zmarł w Darłowie, pochowany pierwotnie w kościele cystersów w Bukowie Morskim, skąd zwłoki przeniesiono do kościoła NPM w Darłowie. Z jego śmiercią wygasła słupska linia książąt Gryfitów.
Żona Eryka I
Filippa Lancaster (1393–1430), najmłodsza córka króla Anglii Henryka IV i jego pierwszej żony Mary Bohun. Zaręczyny i ślub per prokura odbyły się w 1405 r. w katedrze westminsterskiej, ślub w Lund w 1406 r. Filippa zmarła w klasztorze brygidek w Vadstena (południowa Szwecja) i tam została pochowana, w ufundowanej przez siebie kaplicy św. Anny. Małżeństwo było bezpotomne.
