wróć do poprzedniej strony
Książę wołogoski Warcisław IV (1290–1326)
Syn Bogusław IV i Małgorzaty rugijskiej. Rządy w Księstwie Wołogoskim objął w 1306 r. po śmierci ojca. Był sojusznikiem margrabiego brandenburskiego Waldemara Wielkiego z rodu Askańczyków, po którego stronie walczył przeciwko Danii. Jego sojusz z Brandenburgią przypieczętowany został małżeństwem z margrabianką brandenburską Elżbietą. Za panowania Warcisława Księstwo Wołogoskie znacznie poszerzyło swoje terytorium. W 1317 r. książę otrzymał od margrabiego Waldemara ziemie sławeńską i słupską (które były przedmiotem rywalizacji pomiędzy książętami pomorskimi, gdańskimi i Brandenburgią), a w 1325 r., po wygaśnięciu rodu książąt rugijskich, stał się panem wyspy Rugii. I choć po śmierci Warcisława ziemia sławeńsko-słupska przejściowo znalazła się w rękach Zakonu Krzyżackiego, a o Rugię jego synowie musieli stoczyć walkę z Meklemburgią i Danią, ostatecznie ziemie te na trwałe weszły w skład Księstwa Pomorskiego.
Zmarł w Strzałowie (dziś Stralsund w Niemczech). Został pochowany w katedrze kamieńskiej.
Żona Warcisława IV
Elżbieta brandenburska (1302-3–1356), prawdopodobnie córka Henryka I Bez Ziemi z dynastii Askańskiej i Agnieszki bawarskiej z rodu Wittelsbachów. Małżeństwo zawarto w 1316 r. Elżbieta przeżyła księcia o trzydzieści lat i sprawowała rządy opiekuńcze wobec małoletnich synów.
Pochowana w katedrze kamieńskiej. Synowie Warcisława IV i Elżbiety, w intencji zmarłych rodziców, ufundowali klasztor kartuzów „Tron Marii” – Mariethron w Świątkach k. Szczecinka (dziś w obrębie Szczecinka, kościół nie istnieje).
Potomstwo
Warcisław IV i Elżbieta mieli trzech synów, z których Warcisław V zmarł bezżennie, natomiast Barnim IV i Bogusław V, po podziale Księstwa Wołogoskiego na część wołogoską i słupską, panowali w swych dzielnicach. Od Bogusława V wywodzi się linia książąt słupskich, która panowała jeszcze dwa pokolenia i wymarła na Eryku I w 1459 r. Od Barnima IV wywodzi się główna linia książąt pomorskich, która panowała po kres księstwa i wymarła na Bogusławie XIV w 1637 r.
