wróć do poprzedniej strony
Dynastia książąt Gryfitów i Księstwo Pomorskie
Zamek Książąt Pomorskich w Szczecinie jest najstarszą i najbardziej okazałą historyczną siedzibą władców z rodu Gryfitów, który panował na Pomorzu miedzy XIII a połową XVII stulecia. Gryfici byli dynastią książęcą słowiańskiego pochodzenia, która wykształciła się we wczesnym średniowieczu i panowała przez ponad 500 lat nad ziemiami na południowym wybrzeżu Morza Bałtyckiego, zwanymi Księstwem Pomorskim. Obejmowało ono tereny po dwóch stronach Odry, od Bardo (dziś Barth w Niemczech) na zachodzie do Lęborka na wschodzie. Za protoplastę rodu uważa się Warcisława I, wzmiankowanego w źródłach historycznych w 1124 r. W wyniku misji św. Ottona z Bambergu prowadzonej w latach 1124– 1128 Gryfici przyjęli chrześcijaństwo (figura św. Ottona, kopia posągu z XIV w., znajduje się na Wieży Dzwonów od strony dziedzińca menniczego). Po rozłamie chrześcijaństwa zachodniego w początku XVI w. książęta pomorscy przeszli na luteranizm (1534 r.). Największy rozkwit księstwa przypada na ostatnie sto lat jego istnienia (czasy panowania książąt Bogusława X, Jana Fryderyka, Barnima XI i Filipa II). Ostatnim panującym Gryfitą był Bogusław XIV, zmarły bezpotomnie w 1637 r. Po jego śmierci na mocy traktatu westfalskiego kończącego wojnę trzydziestoletnią, ziemie Księstwa Pomorskiego zostały podzielone pomiędzy Szwecję i Brandenburgię. W 1720 r. weszły w skład królestwa Prus, a następnie, do 1945 r., były częścią Niemiec. W wyniku II wojny światowej wschodnia część ziem z dawną stolicą księstwa Gryfitów – Szczecinem znalazła się w granicach Polski. Obecnie historyczne ziemie Księstwa Pomorskiego znajdują się w dwóch państwach – w Polsce i w Niemczech.
